Τηλενοσηλευτική

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα βιβλιογραφικά δεδομένα παρατηρείται μια ποικιλομορφία
στους όρους που χρησιμοποιούνται σε ό,τι αφορά τον τομέα της παροχής υπηρεσιών
υγείας από απόσταση, γεγονός που προκαλεί μεγάλη σύγχυση στη βιβλιογραφία.
Παραδείγματα αυτής της ποικιλίας αποτελούν οι όροι τηλεϋγεία, τηλεπρακτική,
τηλεϊατρική και πληροφορική νοσηλευτική, γεγονός που προκαλεί σύγχυση στη
βιβλιογραφία. Μια ανάλογη περίπτωση αποτελεί και ο όρος τηλενοσηλευτική (Bakken
2001; Grady & Schlachta-Fairchild 2007). Κάποιες μελέτες αναφέρουν πως το
φαινόμενο αυτό παρατηρείται γιατί δίνεται περισσότερη έμφαση στον αντίκτυπο της
τηλεϊατρικής και γενικότερα του συστήματος τηλεφροντίδας στον ασθενή παρά στην
ακρίβεια της ορολογίας (Grady & Schlachta-Fairchild 2007; Tschirch, Walker &
Calvacca 2006).
Αρκετές είναι οι έρευνες τηλεϊατρικής στις οποίες λαμβάνουν μέρος νοσηλευτές
(Elford et al. 2001; Karp et al. 2000; Harper 2006; Miyasaka et al. 1997), αλλά πιο
περιορισμένες σε αριθμό είναι εκείνες στις οποίες πρωταγωνιστούν νοσηλευτές. Ο πιο
διαδεδομένος τρόπος τηλενοσηλευτικής είναι η επικοινωνία μέσω τηλεφώνου
(Kaminsky et al. 2010; Hagan, Morin & Lépine 2000; Polaschek & Polaschek 2007;
Jerant et al. 2003). Οι νοσηλευτές, συνήθως, που ασχολούνται με αυτόν τον τομέα
παρέχουν συμβουλές (Kaminsky et al. 2010; Polaschek & Polaschek 2007; Hagan,
Morin & Lépine 2000), κάνουν διαλογή των ασθενών και παραπέμπουν στον αρμόδιο
επαγγελματία υγείας (Kaminsky et al. 2010), ή ακόμα ενδυναμώνουν τους ασθενείς
μέσω της επικοινωνίας (Hagan, Morin & Lépine 2000). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον
συγκεντρώνουν τα αποτελέσματα συγκεκριμένης έρευνας που αναφέρει πως η
τηλεφωνική παρέμβαση νοσηλευτών σε άτομα με καρδιακή ανεπάρκεια μείωσε τις
επανεισαγωγές και το κόστος νοσηλείας σε σημαντικό βαθμό (Jerant et al. 2003). Οι
Robinson et al (2003) κάνουν λόγο για μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε από δύο
πανεπιστήμια νοσηλευτικής του Τέξας. Ένας από τους στόχους της έρευνας αυτής ήταν
και η αξιολόγηση της ικανοποίησης από την παροχή τηλεϊατρικών υπηρεσιών σε
οικογένειες παιδιών με ειδικές ανάγκες φροντίδας. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες
ανήκαν και φοιτητές από τα δύο συμβαλλόμενα πανεπιστήμια, στο πλαίσιο της κλινικής
τους εκπαίδευσης. Όσο για την παιδιατρική τηλενοσηλευτική, η αναφορά της είναι
σχεδόν ανύπαρκτη στη βιβλιογραφία. Οι συχνότερες εφαρμογές της περιορίζονται στην
9παροχή συμβουλών σε γονείς σχετικά με την ασθένεια ή τη συμπεριφορά των παιδιών
τους (Polaschek & Polaschek 2007) και στην παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας σε
παιδιά και εφήβους (Starling et al. 2003).