Η πρακτική της τηλεπαρακολούθησης.

Η τηλεπαρακολούθηση είναι μία πρακτική που περιλαμβάνει την

απομακρυσμένη παρακολούθηση ασθενών που δεν είναι στην 
ίδια τοποθεσία με τον

πάροχο ιατρικής φροντίδας. Γενικά, ο ασθενής θα έχει έναν αριθμό συσκευών

παρακολούθησης στο σπίτι και τα αποτελέσματα που καταγράφονται από αυτές τις

συσκευές θα μεταδίδονται μέσω κάποιου δικτύου,είτε τηλεφωνικού είτε ασύρματου

είτε μέσω διαδικτύου, στον πάροχο φροντίδας.

Ουσιαστικά, οι τηλεματικές υπηρεσίες παρακολούθησης χωρίζονται σε 3

κατηγορίες:

Α)Προσωπικά συστήματα συναγερμού (τηλε-φροντίδα 1ης γενιάς), τα οποία

ξεκίνησαν να εφαρμόζονται ήδη από το 1980 και επιτρέπουν σε ηλικιωμένους

και σε άτομα με ειδικές ανάγκες να αποστέλλουν κλήσεις βοήθειας μέσω μίας

φορητής συσκευής. Οι κλήσεις απευθύνονται σε ένα κέντρο, που στη

συνέχεια επικοινωνεί με οικογενειακά πρόσωπα ή καλεί άμεση βοήθεια. Τα

προσωπικά συστήματα συναγερμού παρέχονται συνήθως ως υπηρεσίες

κοινοτήτων (δήμων) ή ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Β)Τηλε-φροντίδα 2ης γενιάς, η οποία φέρει μια σειρά αναβαθμίσεων σε σχέση

με την 1η γενιά. Η χρήση αισθητήρων, όπως πτώσης, κίνησης, καπνού,

θερμοκρασίας, επιτρέπει την αυτόματη κλήση για παροχή υπηρεσιών

κοινωνικής φροντίδας σε περίπτωση ανάγκης. Η τηλε-φροντίδα 2ης γενιάς

βασίζεται στις υποδομές προσωπικών συστημάτων συναγερμού με πρόσθετες

υπηρεσίες τηλεδιάσκεψης.

Γ)Τηλε-φροντίδα 3ης γενιάς, η οποία βασίζεται σε νέες αναδυόμενες ΤΠΕ με

την ικανότητα να αναγνωρίσουν πιθανά προβλήματα ενός χρήστη πριν ακόμα

αυτά εμφανιστούν και να παρέμβουν προληπτικά. Τέτοια συστήματα

χρησιμοποιούν εξελιγμένες μεθόδους παρακολούθησης και αναγνώρισης

τύπων συμπεριφοράς και δραστηριότητας του χρήστη.